Oyuncu Hayal Köseoğlu, geçtiğimiz haftalarda hayatını kaybeden babası Yiğit Köseoğlu’nun akabinde içini döktü. Bir müddettir kanser tedavisi gören Yiğit Köseoğlu, 12 Ağustos’ta hayatını yitirmişti. Üsküdar Şakirin Camii’nde düzenlenen cenaze merasiminde oyuncu, yakın dostlarıyla birlikte babasına son vazifesini yerine getirmişti. Ünlü oyuncunun merasimde zahmetle ayakta durduğu kameralara yansımıştı.
Babasının kaybıyla sarsılan Köseoğlu, haftalar sonra toplumsal medya hesabından uzun bir bildiri yayımlayarak hislerini takipçileriyle paylaştı. “Babamın gidişi çok güç bir seneye çok sıkıntı bir final oldu” diyen ünlü isim, yas sürecinde yaşadığı hisleri satır satır anlattı.
“HAYAL DÜNYASINDA GİBİYİM”
Köseoğlu şu tabirleri kullandı, “Beni merak edenler için yazmak istedim. Biraz da kalbimden bu yükü atmak için sanırım. Babamın gidişi, çok sıkıntı bir seneye çok sıkıntı bir final oldu. Anksiyete ile uğraş ettiğim bir yılın sonunda beni en kolay sakinleştirebilen, yanında en inançta hissettiğim insanlardan birini kaybetmek hiç kolay olmadı. Babamı kaybettiğimden beri hayal dünyasında üzereyim. Gerçekliğin içinde değilim güya. Bir gün uygunum. Unutuyorum zira. Sonra yumruk üzere iniyor gerçeklik hızıma. O vakit durmadan ağlıyorum. “İyiyim” demek isterdim bile demeyeceğim. Bizden daima “iyi” olmamızı isteyen hatta “iyi” olmayı asgarî ruh hali olarak gören, bizden eksiksiz, şahane (!), şahane olmamızı bekleyen bir sistemde uygun olma tasasını gütmediğim için memnunum aslında.
“KISACASI UYGUN DEĞİLİM”
Hemen ayaklarımızın üstünde durmamız beklense de ben tökezlemeyi öğrendiğim bir dönemdeyim. Düşmekten korkarak yaşadığım bir hayatın akabinde, düşersem beni tutacak beşerler biriktirmiş olmakla da gurur duyuyorum. Hülasa: yeterli değilim. Hayat devam ediyor evet ancak bazen de etmiyor. Hepimizin şükredecek çok şeyi var evet fakat bu yaşadığımız zorlukları görmezden gelmemiz gerektiği manasına gelmiyor. Vefat hayata dair evet ancak yas da o denli. Ve kolay değil. Bu devirde daima sarsıntıda ailesini kaybeden beşerler geliyor aklıma. Ansızın bütün aidiyet hissini kaybetmekle yüzleşmek zorunda kalanlar. Yahut ani vefatlar. Sevdiklerini bir otomobil kazasında, bir kalp kriziyle, bir pıhtı atmasıyla kaybedenler… Ne kadar güç olduğunu kestirim bile edemiyorum ve kalbinizdeki boşluğa kocaman bir sevgi yolluyorum. Benim babam bir sene içinde tekraren mevtten döndü, yavaş yavaş, vedalaşarak gitti. Ona karşın acısı çok büyük. Sevdiğin insanın gözünün önünde eridiğini görmek de çok zordu fakat yeniden de bana zarifçe, uzun uzun veda ettiği için hoş babacığıma teşekkür ediyorum. Son olarak (jk rowling’e rağmen) bir potterhead olarak Thestral’ı çok düşündüm bu orta. Artık ben de onu görmeye başladım. Tüm potterheadlere duyurulur. Sevgiyle
About The Author
