Üretimci ve senarist Birol İtimat ile Sinema Atölyesi: (2)

Kültür ve Turizm Bakanlığı Sinema Genel Müdürü yapımcı ve senarist Birol İnanç, “Dünyanın her setinde tıpkı kamera kullanılıyor lakin birebir sinema çekilmiyor. Yapay zeka da bu türlü bir şey. Tahminen birebir “prompt”ları yazacağız fakat farklı sinemalar ortaya çıkacak. Bence yapay zeka içimizdeki kaygısı beyaz perdeye aktarmanın bir yolu olacak.” dedi.

“Çocuklar Duymasın”, “Seksenler”, “En son Babalar Duyar”, “Kadın İsterse” üzere sevilerek izlenilen dizilere imza atan üretimci ve senarist İnanç, AA Akademi koordinasyonunda, Anadolu Ajansı (AA) Dış ve Ekonomi Haberleri Yayın Müdürü Barışkan Ünal’ın moderatörlüğünde düzenlenen, AAtölye YouTube kanalında da yayınlanan Sinema Atölyesi’nde, Bakanlıktaki çalışmalarından Türk sinema ve dizi kesimine birçok mevzuda soruları yanıtladı.

Güven, yeni bir mecra olarak birkaç dakikalık “dikey diziler”in ABD’de başladığını ve yakında dikey dizi şenlikleri ve yarışlarının başlayabileceğini kaydetti.

Ayrıca küçük dizi dalına dikkati çeken İtimat, “Fransa’nın Lille kentinde bir televizyon marketi var. Burada yalnızca küçük diziler alınıp satılıyor, küçük diziler şenliği. Büyük ihtimal önümüzdeki yıl Türkiye’deki uygun küçük dizileri oraya götürüp hem markete sunacağız hem yarıştıracağız, büyük ihtimal ödül de alırız.” diye konuştu.

Yapay zekayı fonksiyonel açıdan daha çok kameraya benzeten İnanç, “Dünyanın her setinde tıpkı kamera kullanılıyor lakin birebir sinema çekilmiyor. Yapay zeka da bu türlü bir şey. Tahminen birebir “prompt”ları yazacağız ancak farklı sinemalar ortaya çıkacak. Bence yapay zeka içimizdeki sıkıntısı beyaz perdeye aktarmanın bir yolu olacak. Volkan Konak diyor ya “Herkesin bir kaygısı var durur içerisinde”. Tahminen de yapay zeka içimizdeki kederi alıp beyaz perdeye yansıtacak.” yorumunda bulundu.

Güven, yapay zekanın “en büyük tehlikesi”ni ise “Yapay zekayı kullanarak bir senarist senaryo yazabilir ancak yapay zekayı kullanarak bir doktor da senaryo yazabilecek.” biçiminde kıymetlendirdi.

Söyleşinin ilgili kısmı şöyle:

“Sinema salonuna verelim uzaktan kumandayı ne olacak bakalım?”

Barışkan Ünal: Türk dizilerinin bu tesirinde insanların biraz da yavaş ve hafif şeyler izlemek istemesinden mi kaynaklanıyor? Amerikan üretimleri, dijital ortamdaki diziler 40 dakikada çok şey anlatıyor lakin işten yorgun gelip izlemeye çalıştığınızda dayanılmaz odaklanma istiyor.

Birol İnanç: Bizim ortalama seyircimiz dizileri biraz kulağıyla takip ediyor. O yüzden çok konuşuyoruz bir defa; çok konuşma, müzik hiç susmuyor. Melodram zati biliyorsunuz melodisiyle arttırılmış bir kıssa var orada. Bir de temel problemler tekrar edilir. Ben de yazarken çok tekrar yazıyordum. “Yani”yi çok kullanıyorum. Zira “migration (göç)” denen bir şey var; reklam ortası verildiğinde seyirci diğer bir kanala geçiyor. Sonra tekrar takip ettiği diziye dönüyor. Orada kıssayı kaçırmaması gerekiyor.

Bir de dizi çok zordur sinemadan, daha zordur dizi yazmak. Sinemanın şöyle bir tarafı var. Bir adamı alıyorsunuz, karanlık bir odaya kapatıyorsunuz, kapıları kapatıyorsunuz, telefonlar kapanacak diyorsun, sonra da oturup seyrediyorsun. Burada işin kolay, bir öykü anlatabilirsiniz. Televizyon o denli değil. Çocuğun ödevi var, telefonlar çalıyor, öbür bir şeyle ilgilenmek zorundasın ve hala kıssadan kopmamak zorundasın. Bu da televizyon senaryosunu yazanın, direktörün vazifesi, onu kopartmamak. Zira rakip var. Bir de sinema salonunda uzaktan kumanda yok. Mesela sinema salonuna verelim uzaktan kumandayı ne olacak bakalım? Değiştirebilse sineması seyirci. Dizilere karşı bir elitist, üstten bakma durumları var insanların ancak hiç o denli değil. Çok sıkıntı, inanılmaz bir muvaffakiyet var orada. Şöyle düşünün: Bir kıssa kuruyorsunuz, bir milyar insan seyrediyor, bu harika bir şey bence.

Barışkan Ünal: Bu açıdan baktığımızda biraz dizinin lisanı de üniversal olmuş oluyor.

Birol İtimat: Evet, evet. Kıssalar anonim aslında. Yani rastgele bir, hani Türk kültürü dediniz ya, ben rastgele bir ülkede çekilmiş olabileceğini düşünüyorum. Türkiye’yi çok yansıttığını düşünmüyorum, melodram olduğu için. Mesela gündelik hayat yoktur dizilerde. Gündelik hayatı biz yapıyorduk. Benim yaptığım üzere diziler gündelik hayat dizileriydi ancak rekabet etme ihtimali yok gündelik hayatın.

“(Kötü bayanı diziye ekleme) 75 kısım falan daha devam etti dizi”

Barışkan Ünal: Neden? Gündelik hayat da üniversal değil mi güldürü ögesi dışında?

Birol İnanç: Bizim seyircimizin bile ilgisini çekmiyor. Şöyle bir şey anlatayım. “Çocuklar Duymasın”ın son devirlerinde reytingler düştü. Kanal yöneticileri dedi ki bitirelim. “Tamam, bitirelim. Ancak aklımda bir şey var. Bana bir kısım müsaade edin” dedim. “Onu deneyeyim, bakalım ne olacak”. Bir şey de denemek istiyordum. “Tamam, bir kısım, ne olacak deneyelim” dediler. Biz diziye bir tane Tutku isminde bir bayan soktuk, makus bir bayan. Haluk’a aşık oldu lakin Haluk aşık olmadı ona. Makûs bayan bu türlü bir takıldı. Biz ondan sonra, yanlış söylemeyeyim 75 kısım falan daha devam etti dizi.

Barışkan Ünal: Güldürüden melodramaya geçince tuttu?

Birol İtimat: Hatta çok farklı bir mail atmış bir seyirci. Bana diyor ki, “Birol Bey, şu nokta nokta bayanı çıkarın, ben ‘Survivor’ seyretmek istiyorum.” Yani gündelik hayat “zapping”de kolay vazgeçilebilir bir şey. Sahiden gündelik hayat dizilerinde bir şey olmuyor ki. Herkesin ölüp bittiği “Seksenler” haber önünde yayınlandı. Rekabet edemedik. Zira rakibimizde neler oluyor, buraya bir bakıyorsun, bizim dizide işte konuta telefon faturası gelmiş, bu kadar konuşulur mu diye büyük bir tartışma var. Öbür kanala bir geçiyorsun, işte entrika falan. Yani nasıl rekabet edeceksiniz. O yüzden şu anda Türkiye’de hiçbir tane bile gündelik hayat dizisi yok. Kanal yöneticileri artık yurt dışına sattıramayacağımız diziler yapmak istemiyoruz diyor.

“Kanallarımız çok deneysel, yapılmamış bir şeyi denemek istemiyorlar”

Barışkan Ünal: O vakit siz de yeni bir dizi senaryo yazsanız, şekil mı değiştirmeniz gerekecek?

Birol İnanç: Ben çok isterim lakin beceremiyorum. Benim de diğer bir numaram yok, ben de yalnızca gündelik hayat yazabiliyorum. O dizileri yazabileceğimi zannetmiyorum. Yani yazmam demiyorum, o denli bir yeteneğimim olduğunu düşünmüyorum.

Barışkan Ünal: Aklınızda dizi var mı? Bir gelecek öyküsü düşünüyordunuz.

Birol İnanç: Arkadaşlarla birlikte hoş bir gelecek yazdık 2040’larda geçen bir kıssa. Onu o vakitler birkaç kanala götürmüştük. Çok fazla yaratıcı buldular. Aslında bizim açık kanallarımız çok deneysel, yapılmamış bir şeyi de denemek istemiyorlar. Biz onu yapamadık. Âlâ ki de yapamamışız.

Barışkan Ünal: Neden?

Birol İtimat: Ben 2017 yılında yazmıştım. 2040’ta olacağını düşündüğüm her şey 2020’de oldu. Rezil olacaktık. Gelecekle ilgili arkadaşlar, iddialarınızı daima bir 10 yıl öne alın. Yani ne olacak diyorsanız onu daima 10 yıl öne alın. Gelecek bizim zannettiğimizden çok daha süratli geliyor. Şöyle ihtilal niteliğinde şeyler var. Bizim şu anda yaşadığımız her şeyin nedeni 4G. Biz 4G’den sonra çok büyük bir değişim yaşadık; manzaralı konuşmaya başladık, toplumsal medya 4G’den sonra oldu, Facebook’lar, yani aklınıza gelen bütün mecralar. Artık 5G geliyor. Artık her şey yine hesaplanacak. 5G demek otonom demek. Yani şoförsüz otomobiller girecek hayatımıza, tahminen seneye yani.

“Dijital platformlar da mecradır, hiçbir şeyi değiştirmez, inşallah kaliteyi artırır”

Seyirci sorusu: Teknolojinin gelişmesiyle son devirde önemli bir meydan okuma var, hem dizilere hem sinema dalına. Bunlar da dijital platformlar. Siz dijital platformları nasıl değerlendiriyorsunuz, Türk dizi ve sinema kesimini nasıl etkiliyor?

Birol İnanç: Ben meydan okuma olarak görmüyorum, bunların hepsinin beslendiği yer sinema. Biz ne öğrendiysek sinemadan öğrendik. Bütün deneyler, anlatı biçimleri sinemada gelişiyor, sinema yoksa bırakın dijital platformları, TikTok görüntüsü çekemezsiniz. Bugün insanlara romantik bir akşam yemeğini anlatın deseniz anlatacağı her şeyi bir sinemada görmüştür büyük ihtimalle. Her şeyi biz oradan öğrenmişizdir. Mafya dediğiniz şey, “Baba” sinemasından evvel o denli giyinmiyormuş, bizim hayatımızı…

Dijital platformlar da mecradır, hiçbir şeyi değiştirmez, inşallah kaliteyi artırır. Bu tarafta da hoş gelişmeler oluyor. Genel Müdür olunca öğrendim, Fransa’nın Lille kentinde bir televizyon marketi var. Burada yalnızca küçük diziler alınıp satılıyor, küçük diziler şenliği. Benim çok hoşuma gitti, büyük ihtimal önümüzdeki yıl Türkiye’deki yeterli küçük dizileri oraya götürüp hem markete sunacağız hem yarıştıracağız, büyük ihtimal ödül de alırız, zira dizide güçlüyüz. Ben renklilik, dalımızı büyüten bir şey olarak da görüyorum. Sinemacılar için de yeni çalışma alanı; ister sinema çekin isterseniz açık kanallara bizim klasik diziler çekin, varsayımım 5-10 yıl daha dünyada bizim klâsik dizilerimiz devam edecek, dijital platformlara küçük dizilerde çok güzeliz. İnanılmaz bir nesil oluştu, çok süratli ve çok düzgün çekiyorlar. Dizi kesiminde çalışıyorlar lakin hepsinin hedefi sinema sineması çekmek. Küçük diziler de dijital platformlarda sinemaya giden seyahatimizde öteki adım olacak. Çok hoş bir gelişme olarak görüyorum. Bir de sanayiyi büyütüyor. Bu bölümde gelişen arkadaşlar için âlâ bir şey.

“Size yepisyeni, büyümekte olan bir mecra söyleyeyim, dikey diziler”

Birol İtimat: Artık size bir tane yepisyeni, büyümekte olan bir mecra söyleyeyim, dikey diziler. ABD’de başladı. Yeni kuşak giderek daha kısa dizi seyretmek istiyor ya, birer dakikalık dizi çekiyorlar. Yakında dikey dizi şenlikleri, yarışları başlayacak. Bunları kim destekliyor, telefon şirketleri dünya para dağıttılar. Onlar da dizi seyircisini yataya kaptırmak gerekiyor.

Seyirci: Birinci sorum Sinema Genel Müdürlüğünüzle kontaklı. Dikey diziler, yapay zeka oyuncuları ve dijital platformlarla ilgili yeni mecra cinslerinde bir fon destekleme düşünüyor musunuz? İkincisi dikey dizide karakterin iç dünyasını anlatmak çok sıkıntı. Bu hususta senarist olarak sizin tavsiyeniz var mı?

Birol Güven: Sinema Genel Müdürlüğü olarak mecralarla hiç ilgilenmiyoruz. Yani bu bir dayanak verirken bunun nerede yayınlanacağının peşinde değiliz. Bizim bütün hayalimiz beyaz perde. Onu olabildiğince yaşatmak. Biz maddemizde var ancak dizilere dayanak vermiyoruz. Vermeme nedenimiz dizi kesimi kendi ayaklarının üstünde duruyor, paraya muhtaçlığı yok. Bu platformlar çok para dağıtıyor esasen. Açık kanallar da çok para dağıtıyor.

Sinema gerçek değil, kurmaca lakin kim söylemiş bunu çok hatırlamıyorum ancak çok hoş bir laf var; sinema salonunda yaratılan her şey gerçek, bütün hisler gerçek. Biz sinema salonuna gidip ağlayabiliriz, sineması seyredip ağlayabiliriz. ya metroda dikey dizi seyreden bir çocuk nasıl ağlayacak ki? Fakat artık 2015 yılından sonra doğan çocuklara sormak lazım ya bunu. Onlar çok seviyor.

“(Yapay zeka ile) Yapamadığımız sinemaları yapacağız”

Barışkan Ünal: Bir röportajınızda “Yapay zeka çağında güçlü bir devlet için güçlü sinema lazım.” diyorsunuz, bunların hepsi o güçlü sinema için atılması gereken yahut atılabilecek adımlar.

Birol İtimat: Alışılmış, 21. yüzyılda güçlü bir devletten bahsediyorsak, sineması güçlü olmayan güçlü devlet yok.

Seyirci sorusu: Dizilerin ve sinemaların artık yapay zeka katkısıyla yapıldığına ve bunun gittikçe ana akım olacağına dair bir kehanet var. İkinci olarak bizim dizi ve sinemalarımızın “remake”inin (başka ülkede yine çekilmesi) yapılmadığı yorumları var, bu mevzuda ne düşünüyorsunuz?

Birol İtimat: Bizim bütün dizilerimizin “remake”i yapılıyor, hatta Türkiye’de çekiyorlar. Birçok ülkenin oyuncuları Türkiye’ye geliyor, tıpkı metinleri çekiyor ve mesela Suudi Arabistan’da yayına giriyor. Fakat bu uygun bir şey mi bilmiyorum. Dizilerimizin “remake”nin orada yapılması sanayimiz açısından tartışılır. “Remake”lerimiz illa yapılacaktır zira bu kadar yüksek üretim olunca, çok düzgün öyküler de yakaladığımız vakit “remake”leri yapılacaktır.

Yapay zeka bizim işimizi elimizden almayacak ancak yapay zekayı düzgün kullanan biri işimizi elimizden alacak. Dahası yapay zekayı güzel kullanan dalımızdan olmayan birisi de işimizi elimizden alabilecek. Yapay zekanın aslında en büyük tehlikesi bu. Yapay zekayı kullanarak bir senarist senaryo yazabilir ancak yapay zekayı kullanarak bir doktor da senaryo yazabilecek.

Bence yapay zeka süper bir şey ve bizim kapasitemizi artıracak. Tabibin, mühendisin, habercinin, en çok da sinemacının kapasitesini artıracak. Süper bir asistan o. Sinema yapmayı kolaylaştıracak, ucuzlaştıracak. Yapamadığımız sinemaları yapacağız. 2040’lar senaryosunu yapamadım, o vakit 2040 model buzdolabı yok, markaları dolaştık yok. Şu anda yapay zekayla yapılabilir.

“(Yapay zekayı) Kameradan farklı görmüyorum”

Birol İtimat: Sinema yapmak için iki şeye muhtaçlık var. Biri bilgi. Bilgi çok değerli değil, yapay zekadan sinemanın nasıl yapılabileceğini öğrenebilir herkes. İkincisi kaygı. Sıkıntı konusu işin içine girdiği vakit, insan faktörü hiçbir vakit ortadan kalkmaz. Bu aletlerin kaygısı olamaz herhalde. Yapay zekanın travması, trajedisi ne olabilir, trajedisi, travması olmayanın sineması olmaz. Kaygısı olmayanın da sineması olmaz. Hasebiyle yakında yapay zekayla yapılmış sinemalar şenliği yapacağız, bunların birincisini, ikincisini seçeceğiz, kime vereceğiz bu mükafatı, kim alacak bu mükafatı? Bir insan alacak, büyük ihtimal bütün yarışmacılar birebir yapay zekayı kullanacak.

Ben karikatürize ederek söylüyorum; kameradan farklı görmüyorum. Dünyanın her setinde birebir kamera kullanılıyor ancak birebir sinema çekilmiyor. Yapay zeka da bu türlü bir şey. Tahminen birebir “prompt”ları yazacağız fakat farklı sinemalar ortaya çıkacak. Bence yapay zeka içimizdeki kederi beyaz perdeye aktarmanın bir yolu olacak. Volkan Konak diyor ya “Herkesin bir sıkıntısı var durur içerisinde”. Tahminen de yapay zeka içimizdeki sıkıntısı alıp beyaz perdeye yansıtacak.

“Herkesin kederi tıpkı: O da varoluşuyla ilgili, ölümüdür”

Barışkan Ünal: Başka konuklarımıza da emsal soruyu sorduk sayın yönetmenler Derviş Zaim, Semih Kaplanoğlu’na. Üç binden fazla dizi senaryosuna imza atmış bir insansınız, sizin senaryo yazmaktaki “derdiniz” nedir?

Birol İnanç: Artık şöyle, hiç kimse yazarken sıkıntısını bilmez. Büyük sanatkarlar, ressamlar da nasıl yaptığını, neden yaptığını anlatamayabilir. Bu şuurlu bir keder olabilir, şuur dışında olabilir kaygı. Artık geriye dönüp bakabiliriz, “ya benim derdim neymiş” diye. Ben bu soruyu kendime sordum. Daha evvelden sordum. Biraz karşılıklarını ben “Mandıra Filozofu”nu da ben yazdım, orada buldum. İnsanın bence bir tane kederi var, herkesin kederi tıpkı: O da varoluşuyla ilgili, vefatıdır. Biz öleceğimizi bilen insanlarız. Bizim bütün kaygımız mevtin bize sunduğu, işte ne diyelim, yani kaygı çok hoş bir şey zira…

Barışkan Ünal: Vefat karşısında nasıl yaşamak?

Birol İnanç: Evet. Yani tahminen işte Nietzsche’ye nazaran insanın kaygısı güç, Freud’a nazaran haz, İslam tasavvufuna nazaran bir uyanış. Tahminen sinemaları bu uyanış için çekiyoruz. Yani ben bu sorunun yanıtı olabileceğini düşünmüyorum lakin bir karşılık arıyorsak bunu varoluşta, vefatta aramız gerektiğini düşünüyorum. Zira Allah “spoiler” vermiş. Final muhakkak. Yani Allah finali söylemiş bize ve demiş ki “Final muhakkak, haydi gidin yaşayın.” Bu çok büyük bir trajedi.

Barışkan Ünal: Epik bir seyahat. Kahraman seyahatinde muhakkak son, yalnızca macerayı nasıl yaşayacaksın?

Birol İtimat: “Titanic” üzere. Titanic’in batacağını hepimiz biliyorduk lakin gidip seyrettik. Demek ki finalle ilgili bir şey değil. Finali biliyoruz esasen. Onunla nasıl gayret edeceğiz? Bir formda bence sinemacının kaygısı değil bu. Tahminen psikologların, öbür bilim alanlarının… O yüzden sinema eleştirisi diye bir şey var, o yüzden eleştirmen bizi inceleyebilir. Benim başıma geldi. Ben yeniden o cahiliye devrinde “Çocuklar Duymasın”da fakat nasıl izleniyor biliyor musunuz? O kadar izleniyor ki 76 “share”, 30 reyting alıyor, Türkiye’deki herkes seyrediyor üzere aşağı üst. Beni Boğaziçi Üniversitesi’ne davet ettiler. Nüket Sirman Hoca, antropoloji kısmı. Bir gittik, beni yemeğe götürdüler. Sosyoloji kısmından, psikoloji kısmından, ideoloji kısmından hocalar dediler “Birol, sana bir şey anlatacağız ancak anlatacaklarımızı unutman lazım. Unutmazsan yazamazsın.” Benim yazdığım “Çocuklar Duymasın”ı bana anlattılar. Ben neler yapmışım. Hiç alakası yok yani. Dedikleri, ya bence o günkü dünya görüşüm fakat onlar okumuşlar. Yani benim hayata bakışımı, bayan erkek münasebetlerini, neler, neler! Mesela ben “Çocuklar Duymasın”da erkek her vakit üst sınıftan bir bayanla evlenmek istermiş diye yazmışım. Fakat ben yazarken o denli yazmadım.

Can Barslan, karikatürist anlatmıştı bana. Mimar Sinan Üniversitesi’ne davet etmişler. Karikatürünü koymuşlar ekrana. Demişler ki, işte orada kaplumbağa, araba. 45 dakika arabayı konuşmuşlar. Burada işte muharrir, çizer, proletaryanın halk arabası, Almanya’da vs. Can, “Ben öbür otomobil çizmesini bilmiyorum.” diyor. Çok hoş bir bahis bu natürel, şuur dışını tahlil ediyor.

Barışkan Ünal: Zira bir sinema çekilirken siz senaryosunu yazıyorsunuz ancak o sinematografiyle, oyuncularla bir ortaya geldiğinde, devrin şartlarıyla birleştiğinde birinci yazılandan çıkıp farklı bir bağlama da oturuyor, çoklu okumaya götürüyor.

Birol İnanç: Evet evet, yani birçok şey bu türlü tevafuk oluyor, o geliyor, bu geliyor. Lakin karşıdan görünüşü apayrı oluyor alışılmış.

“Çocuklar Duymasın”ı pandemide yazmayı çok isterdim

Barışkan Ünal: Siz Mandıra Filozofu’ndan bahsetmişken “Tekrar yazabilsem onu tekrar yazardım” dediniz bir röportajınızda, neden?

Birol İtimat: Bende şöyle bir şey var, bu bende bir eksiklik de olabilir. Ben yaptığım hiçbir şeyi beğenmiyorum. Hiçbir şeyle gurur duymuyorum. Seyredemiyorum bir kez, kendi yazdığım hiçbir şeyi seyretmiyorum. Artık eski dizilere bakıyorum, yeni yeni alışmaya başladım, “Ayrılsak da Beraberiz”e. Tam okullarda okutulacak bir dizi, her şeyi yapmışız, saçma sapan bir dizi, çok absürt olmuş.

Barışkan Ünal: Hatırlıyorum, o devir için keyifli bir diziydi.

Birol İtimat: Çok hoştu, beşerler onu çok seviyordu. Ben de çok seviyorum. Lakin genel olarak ben bu türlü yaptığımda gurur duyan birisi değilim. “Çocuklar Duymasın”ı bugün yazsam öteki müellifim. “Mandıra Filozofu”nu artık yazmayı çok isterdim. “Çocuklar Duymasın”ı pandemide yazmayı çok isterdim. Dedim Allah’ım keşke şu dizi pandemide devam etseydi. Zira ben şunu çok seviyorum; dar alanda bir şey yapmak, hani dışarı çıkamamak, sıkışmak. O benim yaratıcılığımı çok arttırıyor.

“Cezai kaide vardı 4,5 milyon dolardı, o hafta kaseti yetiştiremezsek, o benim zihnimi açıyordu”

Barışkan Ünal: Pekala senaryolarınızı yazarken sizin bir çıkış noktanız var mı? Evvel bir tema mı aklınıza geliyor, bir karakter, bir olayla karşılaşıyorsunuz, bu mu size ilham veriyor?

Birol İnanç: Samimi bir şey söyleyeyim, ben bir orta dört dizi yapıyordum. Hepsinde de muharrir olarak katkım vardı. “Çocuklar Duymasın”, “Ayrılsak da Beraberiz”, “En Son Babalar Duyar”, “Kadın İsterse”. Hepsini yazıyorduk. Bir röportajda bana sordular “Nasıl bu kadar yazabiliyorsun?” Ben o vakit şey demiştim, “Sözleşmem var, yazmak zorundayım.” Önemli söylüyorum. Cezai kaide vardı, 4,5 milyon dolardı, şayet o hafta kaseti yetiştiremezsek. O benim zihnimi açıyordu.

“Yazmak için kesinlikle bir tespitte bulunmak gerekiyor”

Barışkan Ünal: Pratik de şöyle bir şey yapıyordum. Yazmak için kesinlikle bir tespitte bulunmak gerekiyor. O bir gazeteden, haberlerden bir şey olabilir. Bir yerlerden kesinlikle bir şeyler yakalamam gerekiyor. Mesela Haluk’un kızı dövme yaptırmak istiyor, “piercing”… O o denli küçük bir şey. Kimi toplantılar yapıyorduk o vakit, senaryo toplantıları. Ben arkadaşlara diyordum, bana öyküler buluyordu arkadaşlar. Diyorlardı ki, “Şöyle bir şey yapalım.” Ben diyordum “Yok o yalnızca sinemalarda olur.” Halbuki biz de bir sinema yapıyoruz.

Ben gerçek hayatı çok seviyorum. Gerçek hayat kadar farklı, gerçek hayat kadar komik, heyecan verici bir şey yoktur. O denli bir hoş bir şey yazalım ki, hiçbir şey senarist istedi diye olmasın. Şu anda da ben kuruldayım. Bütün senaryoları okuyorum. Şöyle bir takıntım var. Olaylar sahiden olması gerektiği, olduğu için mi oluyor, senarist istediği için mi oluyor? Bizim genelde senarist istediği için olur. O oradan gelir, o olmayacak şeyler olur fakat senarist o denli yazmıştır, o denli olur.

Barışkan Ünal: Daima senaryo yazdınız, yapımcılık yaptınız, hiç kendi senaryolarınızı yönetmeyi düşünmediniz mi?

Birol İnanç: Düşünmedim. Denedim, hiç bana nazaran değil. İki şey bana nazaran değil. Bir tanesi direktörlük. Nitekim o denli bir itina ve sabır yok. Çok ışık bekliyorlar. Sete gitmeyi de sevmiyorum. Sette bir sefer ne vakit gitsem sessiz ol diyorlar. Hani sessiz olman gerekiyor. Işık, ışık, ışık… Kendimi orada özensiz buluyorum, beceremeyeceğimi düşünüyorum. Sinema aslında kompozisyonların kompozisyonu. Çok sıkıntı bir şey aslında. Her sanat bir kompozisyon. Müzik, fotoğraf, aksiyon. Sinema kompozisyonların kompozisyonu. Bunu sağlayan kişi de direktör, orkestra şefi. Benim o denli bir yeteneğim olduğunu düşünmüyorum.

(Bitti)

About The Author

admin

See author's posts